Mykje tanka og forskjellig oppe i haude mitt for tida. Blir mange nye forandringa som ej ikkje veit heilt om ej kjem til å takle, veit ikkje om ej e klar for d heller.
Den 7. juli så ska ej flytte fra Åfarnes i Møre og Romsdal heilt opp til Tromsø. Til en plass ej ikkje kjenne og folk ej ikkje kjenne. Synes det rett og slett e skummelt, men ej veit no i hvertfall at ej ikkje vil bli buande her, for da står ej aleine. Det høres kanskje ganske teit ut, men det e faktisk sånn.
Den personen ej va i lag me lengst bur i Ålesund, han e tre år yngre enn mej. Vi he hatt det en kan kalle ett av og på forhold. For ei god stund tilbake så fant vi ut at vi skulle prøve på nytt etter ett halvt års avbrekk og d føltes heilt riktig. Alt stemte liksom. Det gikk kjempe bra heilt til …… (en ej he rota en del me og he vært og e ganske betatt av) fant ut at han skulle ta kontakt på facebook. Så gikk praten over til msn og ej gikk ganske langt over streken der, han fortalte mej kor mykje han angra på at han hadde gjort d slutt osv. Vart en del seine kvelda der ej satt og prata me han på msn og ej fekk da følelsen av at han ville nåke meir. Så en dag så fant vi ut at vi skulle treffes, at ej skulle komme en tur opp til han. Der gikk ej enda lenger over streken.
Tok nåken daga før ej tørte å fortelle typen min om at ej he vært utro, men ej tok mej sammen å fortalte han det. Ej fortalte det på msn og han tok det som ej forventa. Ej fortalte d no på den mest feigaste måten, men ej veit at ej aldri hadde tørt og fortalt det ansikt til ansikt. Så det va da slutten på det forholdet, kanskje egentlig like greit for det hadde aldri vart lenge alikevel sjøl om det ikkje va heilt måten å avslutte det på.
Så da va ej og …… tilbake på rote-stadiet igjen, nåke ej trivdes godt me. Etterkvart så begynte ej og hinte til at vi kanskje kunne prøve å gå litt sakte fram og sjå om vi kanskje hadde ei framtid i lag og d ville han være me på. Så da vart d sånn, vi møttes no en del ganga og tilbringte en del tid att me kvarandre og på msn. Ej fekk faktisk ett stort håp om at det skulle bli mej og han igjen, men etterkvart så rakna det håpet. Han hadde vist funne ut at det å ta ting sakte ikkje hjalp og at det ikkje gjorde nåken forskjell. Så det va det, håpet mitt knustes akkurat i det øyeblikket der.
Så kanskje det totalt sett ikkje e så gale å flytte opp til Tromsø. For ej veit at om ej blir værande her så mykje lenger så kjem ej berre til å bli såra igjen og igjen og d ende me at ej knekke sammen.
Ej fe en ny begynnelse og muligheten til å bygge mej sjøl opp igjen psykisk.